Krótka historia orzecha włoskiego
Orzech włoski jest wyjątkową rośliną, która często pojawia się w przydomowych ogródkach i jest uprawiana towarowo. Wiele osób zastanawia się nad tym, jakie są odmiany orzecha, jak sadzić drzewko, dbać o nie i kiedy przeprowadzać zbiory, Czytaj dalej, a dowiesz się dodatkowo czy orzechy są zdrowe i jak można je wykorzystać nie tylko w celach kulinarnych.
Orzech włoski czyli Juglans Regia należy do rodziny orzechowatych – to duże drzewo, które dorasta do ok. 20 m wysokości (według innych źródeł nawet do 35 m). Jego pień ma szarą, gładką korę, a gałązki są kruche, zielone i soczyste. Roślina kwitnie w maju, a owocuje we wrześniu. Na drzewie znajdują się kwiaty męskie – długie, zwisające kwiatostany, oraz żeńskie, tworzące tzw. kłębiki, rozmieszczone w kątach liści. Owocem orzecha włoskiego jest tzw. kulisty pestkowiec ubrany w mięsistą łupinę o nazwie naowocnia. We wnętrzu znajduje się pestka o twardej skorupie z falisto powyginanymi liścieniami.
W Polsce nazywa się go także orzechem królewskim, greckim i włoskim, wykorzystując jego trwałe, czarnobrunatne drewno do wyrobu mebli, ozdób i dzieł sztuki. Drzewo to wywodzi się prawdopodobnie z rejonu południowo-wschodniej Europy i Azji. Pierwsze sadzonki orzecha zaaklimatyzowały się w Polsce w zacisznych lasach w XI wieku – były to jednak rośliny dzikorosnące. Skąd nazwa orzech włoski? Święty Jacek przebywając w Rzymie w 1218 roku przywiózł sadzonki, które zaczęto uprawiać przez braci zakonników. To „oficjalny” moment pojawienia się ich w naszym kraju.
